زبان اشاره، برخلاف تصور رایج، یک زبان کامل و مستقل با ساختارهای دستوری و نحوی خاص خود است.
این زبان، حاصل سال‌ها تعامل و تکامل در جامعهٔ ناشنواست و نه ترجمه‌ای از زبان گفتاری.
نادیده گرفتن زبان اشاره به عنوان یک زبان مستقل، منجر به سرکوب فرهنگی و زبانی جامعهٔ ناشنوا می‌شود.
به رسمیت شناختن زبان اشاره به عنوان یک زبان طبیعی، گامی است در جهت عدالت زبانی و فرهنگی.